i jego zawartość tekstowa......

 

 

SENIORZY  Rodzinnego Domu Seniora,,LEŚNE-ZACISZE” - DZIECIOM  . W  dniu  Waszego Święta……Jeszcze nie ochłonęliśmy po bliskim  każdemu   z Nas  ,,DNIU  MATKI”.  Dziś  Świętujemy ,,DZIEŃ DZIECKA”.  Więzy krwi  łączące swą siłą te dwie istoty. Matka- DZIECKO . Dzisiaj wiem, że jest to połączenie niezwykle magiczne . Tak  ważne i tak bliskie każdemu z Nas. Obserwuję moich seniorów. Odwiedzających ich  dzieci. DZIECI,  u  których te więzy często są  równie piękne i silne. DZIECKO . Jest w każdej minucie  życia seniorów. Obserwuję ich reakcje  po odwiedzinach, po rozmowie telefonicznej. Lub  w smutku i zadumie oczekujących na jeden  mały gest istnienia. Odzew serca matki na DZIECKO. . Integracja wielopokoleniowa, jak dwa skrajne bieguny. Przyciągające się. DZIECKO  , przy pomocy rodzica , z dzieciństwa z  biegiem lat wchodzi w świat człowieka dorosłego, i w końcowym etapie- starca. Dlatego tak ważna  jest ich  jedność przekazu. Tak, jak starzec  był  i jest dzieckiem swoich rodziców. Tak  DZIECKO-dzieckiem będzie na   zawsze. Życzymy WAM DZIECI, obyście zawsze czuli się DZIEĆMI  kochanymi i upragnionymi tych, którzy  dali  WAM  życie.  Pięknego dzieciństwa, mądrej dojrzałości i godnej starości. Byście czerpali mądrość życiową , w przemyśleniu i rozwadze. Otoczeni bajkowym światem dobra.

DZIECKO…..

 

Jest gwiazda na niebie, co wysoko świeci. TO Dla Ciebie DZIECKO  i dla wszystkich dzieci.

 

Byłeś  mym DZIECKIEM    od  poczęcia Twego . Byłeś  cząstką mej gwiazdy. Byłeś mym  marzeniem.

 

Ale  Czy  jest dla mnie  jeszcze miejsce w  Twym  obecnym świecie ?

 

Jesteś  bliski memu sercu. Tak bliski mej duszy. Gdzie jesteś DZIECKO ? Jakie jest Twoje życie..?

 

Dzisiaj  SENIORZY ,  patrząc w niebo,  szukają swej  gwiazdy  co zniknęła w chmurach.

 

 Siedzą w zadumie, udając swą radość . Tłumacząc  się przed sobą, jakby tego wszystkiego co dali  było zbyt mało..  Przekazów mądrości, Wznoszonych laurów i sukcesów. Nie. Przekazów  jednak było tak wiele.

 

 Oddali przecież  Wam ,  DZIECI  , całych siebie. Dali mądrość i  swoje serce . Nie oczekując  niczego, a może  jednak zbyt wiele?

 

 Pragną   jednej chwili, jednego gestu, szacunku,  miłości   i  odpowiedzi, dlaczego..?

 

DZIECKO, świętując- zapamiętaj.  Przed Tobą  jeszcze tak wiele .Sukcesów, porażek. Łez i radości. Twa gwiazda jeszcze świeci, moja zanika. Spójrz kiedyś w niebo, spójrz wstecz swego życia. Dziś Twoje święto, DZIECKO .  Ja   Tobie życzę z całego serca miłości i piękna.  Ale zapamiętaj. Chcąc nie chcą , będę  zawsze Twoją częścią.  A kiedyś i TY ocenisz swe życie. Ale gdy będzie Ci smutno, gdy zobaczysz starca, popatrz wysoko. W niebo bezchmurne .  Ujrzysz gwiazdę, co rozpromieni  Twe życie. To będę  JA. Twoja matka,  Co swemu DZIECKU  dała życie. Dziś DZIECKO ,  jest Twoje święto. Niech ono będzie pięknym  początkiem Twych wielkich zmagań w Twej życiowej drodze. Z zaczerpniętych  wniosków, doświadczeń życiowych. Słów ,  rozmów  rodziców, babć i dziadków. Buduj swój   piękny  i mądry świat. Nie tylko  jak  ten . Z mych dawnych ,  z Tobą pięknych   wspomnień sprzed lat……...                                     Danuta Sobieraj 1.06.2013     

 

 

 Seniorzy RODZINNEGO DOMU SENIORA ,, LEŚNE- _ZACISZE” -   Matce  Boskiej

 

Tworząc RODZINNY DOM SENIORA ,,LEŚNE-ZACISZE” obiecałam sobie, że gdy dotrę do celu  stworzenia tego DOMU , moje pierwsze kroki po uruchomieniu będą  na Jasną górę, do Częstochowy.  Trochę długo to trwało, ale nastąpił ten długo oczekiwany  przeze mnie moment. Oddaliśmy  z moimi seniorami, którzy byli w stanie pojechać ,  rodziną, przyjaciółmi, hołd  Matce Jasnogórskiej . Przekazaliśmy  Nasz własnoręcznie wykonany obraz, oraz podziękowanie.  Za JEJ wsparcie i otoczenie opieką mojego wieloletniego przedsięwzięcia. Domu Seniora. Bez Jej  czuwania nad Nami , nie osiągnęłabym tego sukcesu. Nie pokazałabym,  że starość zbliżyła się w tym pozytywnym znaczeniu do Nas wszystkich. Mur niedostępności  do godnej opieki,  tonącej w kwiatach i pięknym otoczeniu jesieni życia,  był do zrealizowania. Tylko Ja i  moi najbliżsi wiedzą ile kosztowało  to osiągnięcie pracy, wyrzeczeń i bólu. Tego psychicznego i fizycznego. Tworzyłam coś, w co nie tak do końca wierzono i  było  wspierane  przez resztę otoczenia.  ,,Wybrałaś sobie dziecko najcięższy kawałek chleb” , słowa mojej mamy. Po półtorarocznym doświadczeniu wiem, że w części jest to prawdą. Ale  tylko w tych jej cięższych momentach. Ale miłość i pasja pracy z ludźmi starszymi powodują, że praca ta daje mi wiele satysfakcji. Widząc radość i uśmiech moich pensjonariuszy . Zadowolenie z pobytu w Naszym Domu dodaje mi sił. Mimo wszystko widzę i czuję, jak bardzo jestem IM potrzebna. Jak wielką wdzięczność czują, mówiąc  i okazując , że jestem z Nimi . Skrajność ocen w tym , co według mnie było i jest  tak bardzo potrzebne i realne. Wypowiedz  sprzed lat, Pani Beaty Tyszkiewicz ,,czy ktoś kiedyś zajmie się NAMI, ludźmi starszymi tak, jak dzisiaj Ja  promuję swoim wizerunkiem pomoc dzieciom ‘’ , była  w odpowiednim momencie dla mnie duchowym wsparciem i tak bardzo potrzebna . To takie osoby , jak Ona i kilka innych dały mi magiczną siłę walki. Usilne prośby do Matki Boskiej, mojego ukochanego taty. To IM , moim Aniołom  powierzałam swoje marzenia i plany dotyczące stworzenia tego Domu. Zapoczątkowania. Bo moim  głównym celem i marzeniem była zawsze ,,Wioska Pogodnej Jesieni’’,. Jestem tak bardzo przekonana o  słuszności  i potrzebie jej stworzenia, jak o  tym, że starość bez niej  będzie  przygnębiająca, szara i smutna.  Widzę to na co dzień. Słuchając zwierzeń rodzin borykających się ze starością bliskich , chorobami najbliższych , potrzebujących  i  wymagających opieki ludzi starszych borykających się samym z sobą w starczej ułomności. Wiem i znam  większość   krytycznych opinii  osób stojących z boku tych, którzy nie z braku miłości oddają swoich rodziców i dziadków do różnych placówek opiekuńczych. Ale z troski  i  miłości o  ich bezpieczeństwo. Każdy chciałby i marzy o sędziwej  jesieni   swego życia  spędzonej  w otoczeniu najbliższych. Mówi się..Nie ważne, jak ktoś zaczyna. Ważne, jak kończy. Ta fraza często towarzyszy nam w życiu, polityce, rodzinie. Dziecko rodząc się jest otoczone miłością Nas wszystkich. Zaczyna w otoczeniu piękna, ciepła i troski wszystkich. Rodziców, dziadków, babć i całej rodziny. Idzie przez  swą drogę życia otoczone  płaszczem ochronnym najbliższych. Do momentu usamodzielnienia się. Ci  najbliżsi nie liczą często na wiele. Myślą, że oddając całych  siebie, kiedyś na stare lata znajdzie się  i dla nich  cząstka ciepła tych rąk i miłości . Czytając wspomnienia Grażyny  Szapołowskiej, byłam pozytywnie zaskoczona pięknem słów  o Jej miłości do matki. Jej wielkiej troski i odpowiedzialności w końcowych latach  jej  smutnej starości. Ileż pięknych słów wdzięczności za życie, dzieciństwo było w niej ujętych… Kiedyś to Ona oddała mi część swego życia , to Ona przykrywała trzymając mnie  za rękę, tuliła , chroniła przed złem tego świata . Dzisiaj to jest mój obowiązek wobec Niej…- napisała w swych wspomnieniach.  Nawet oddając swą matkę  , szukając  godnego  dla niej  miejsca nie czuła się z tym dobrze. Miała wyrzuty sumienia. Ale z troską i miłością była zawsze w pobliżu, wiedząc, że w ten sposób, swą  odpowiedzialnością ,  okaże swą jeszcze  większą do niej miłość. Osobiście bardziej krytycznie podchodzę do pozostawionych samych sobie dziadków, rodziców. W  tego typu domach mają całodobowe wsparcie. W każdej minucie jest ktoś, kto pomoże, wesprze, poda leki, przytuli. Depresja samotności, opuszczenia. Ten koniec może być równie piękny i godny, jak dzieciństwo i całe dotychczasowe życie.  Wiem i widzę co dręczy tych ludzi. Piękno otoczenia i wykwintne warunki  nie zastąpią   rodziny, bliskich . Mimo wszystko to na nich oczekują w milczeniu. Widząc  to  często reaguję , informując najbliższych o ich wewnętrznych potrzebach. Przecież ich radość i szczęście , jest również i moją radością . Półtoraroczne doświadczenie było najlepszym doświadczeniem w mojej   pracy z ludźmi starszym. Tylko moja wielka pasja pomogła mi przetrwać niejedną trudną sytuację. Chcąc być blisko nich, ich życia, problemów i starości można często wpaść w wir zagubienia , łez i bezradności. Tylko dzięki siłom wyższym dałam radę przetrwać  ten początek ciężkich doświadczeń zawodowych. Dzieciństwo, młodość, starość. Każdy przejdzie tą drogę. I w każdym z tych ludzi,  w tej końcowej drodze,  będzie podsumowanie całego ich

 

życia. Jakie Ono będzie? Zależeć to będzie po części od Nas wszystkich. Od całego społeczeństwa. Bo pomylić się może kiedyś tylko ten, co nic nie robiąc , nic nie dając z siebie  ocenia innych. Wielu ludzi , którzy przeszli ten magiczny próg starości, doznało wielkiego rozczarowania. Liczyli na bliskich. Ich miłość. Pamiętajmy, że to my, dużo wcześniej winniśmy być bardziej świadomi tego, że ten moment  starości  nastąpi. Współpracować z tymi, którzy  szukają najlepszej alternatywy na STAROŚĆ. Że  winniśmy o niej  myśleć dużo wcześniej. Nie w momencie, gdy  już  sędziwy  wiek  nie pozwoli Nam na sprawne funkcjonowanie. Najbardziej przykra  dla człowieka , jest myśl – świadomość , że to co zrobił, kim był, jak wiele z siebie dał , dla rodziny, społeczeństwa , w tej ostatniej, końcowej drodze  dostrzega  gorycz , pustkę,  rozczarowanie i ból  . Z przekonaniem twierdzi, że Nikomu nie jest już  potrzebny, niezauważalny. Mówiąc …A byłem przecież kiedyś jednym z WAS….                                   

 

                                                                                                         Danuta Sobieraj, prowadząca

 

                                                                                            Rodzinny Dom Seniora ,,LEŚNE-ZACISZE” w Żarach